کد مطلب:173278 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:131
یار یتیمان و بی پناهان
حضرت امام حسین علیه السلام همانند پدرش، علی علیه السلام از رسیدگی به وضع یتیمان، غافل نبود؛ آن حضرت تلاش می كرد كه نیاز آنان را در جامعه ی اسلامی، به قدر امكان برطرف ساخته و مرهمی بر دل اندوهناك آنان بگذارد. بدین جهت به طور ناشناس و در دل شب به رفع حوائج یتیمان و مستمندان، همت می گماشت.
این عمل امام حسین علیه السلام آن چنان دور از انظار مردم بود كه تا بعد از شهادت آن بزرگوار كسی متوجه این خصلت خدا پسندانه ی آن حضرت نشد.
شعیب بن عبدالرحمن خزاعی می گوید:
بعد از واقعه ی عاشورا، مردان قبیله ی بنی اسد، هنگامی كه خواستند بدن مطهر امام حسین علیه السلام را دفن كنند، در دوش آن حضرت اثر پینه و كوبیدگی زخمی یافتند كه كاملا از جراحت های جنگی متفاوت بود؛ زخم
كهنه ای بود كه هیچ شباهتی به زخم های روز عاشورا نداشت.
از امام زین العابدین علیه السلام در این مورد سؤال كردند و آن حضرت در پاسخ فرمود:
هذا مما ینقل الجراب علی ظهره الی منازل الارامل والیتامی؛ [1] این زخم در اثر حمل بار و كیسه های غذا و هیزم به خانه های بیوه زنان، یتیمان و مستمندان می باشد كه پدرم بر دوش خویش آن ها را حمل می كرد.
این عمل امام حسین علیه السلام آن چنان دور از انظار مردم بود كه تا بعد از شهادت آن بزرگوار كسی متوجه این خصلت خدا پسندانه ی آن حضرت نشد.
شعیب بن عبدالرحمن خزاعی می گوید:
بعد از واقعه ی عاشورا، مردان قبیله ی بنی اسد، هنگامی كه خواستند بدن مطهر امام حسین علیه السلام را دفن كنند، در دوش آن حضرت اثر پینه و كوبیدگی زخمی یافتند كه كاملا از جراحت های جنگی متفاوت بود؛ زخم
كهنه ای بود كه هیچ شباهتی به زخم های روز عاشورا نداشت.
از امام زین العابدین علیه السلام در این مورد سؤال كردند و آن حضرت در پاسخ فرمود:
هذا مما ینقل الجراب علی ظهره الی منازل الارامل والیتامی؛ [1] این زخم در اثر حمل بار و كیسه های غذا و هیزم به خانه های بیوه زنان، یتیمان و مستمندان می باشد كه پدرم بر دوش خویش آن ها را حمل می كرد.
[1] المناقب، ج 4، ص 66؛ بحارالأنوار، ج 44، ص 190.